مقدمه
پیري سلولی 1 یکی از اساسیترین مراحل در رفتار سلول به حساب میآید که تصور میشود نقش بسیار مهمی در تنظیم طول عمر سلول به عهده دارد [ 1]. فرآیند
تکثیر و رشد سلولهاي سوماتیک اولیه در شرایط آزمایشگاهی 2 محدود میباشد. در واقع، بعد از یک دوره سریع تکثیر، میزان تقسیم سلولی کُند میشود و سلول
نامیده میشود. سلول پیر « پیري سلولی یا عدم فعالیت سلولی » ها به هم نزدیک میشوند و به محركهاي میتوژنیک پاسخ نمیدهند.
این فرآیند اصطلاحاً
ویژگیهاي خاصی را به خود میگیرد که از جمله مهمترین آنها میتوان به افزایش اندازه سلول، مورفولوژي مجزا، تجمع گرانولهاي لیپوفیوسین 3، تغییرات
ساختار انتهایی کروموزوم در یوکاریوتها است که وظیفه حیاتی حفاظت از انتهاي « تلومر » .[ گسترده در بیان ژنی و کوتاه شدن طول تلومر اشاره داشت [ 4،3،2
3 که به شکل پشت سر هم در انتهاي کروموزوم قرار دارند، ‹-TTAGGG-‹ کروموزوم را بر عهده دارد [ 6،5 ]. در انسان و مهرهداران تلومر از هزاران تکرار 5
تشکیل شده است و وظیفه اصلی آن حفاظت و پایداري کرموزوم میباشد [ 8،7 ]. در هر تقسیم سلولی به شکل پیوسته بخشی از درازاي تلومر کوتاه میشود، کوتاه
شدن پیوسته تلومر به جدا شدن یک سري از پروتئینها از ساختار تلومر و تغییر بیان ژن منجر میشود و از طرفی کوتاه شدن تلومر موجب کاهش قلمرو اثر آن
در سرکوب ژنهاي مجاور میگردد و ژنهایی که تاکنون خاموش بودهاند، روشن میشوند. همچنین کوتاه شدن مداوم تلومر به توقف چرخه سلولی و مرگ
سلولی میانجامد [ 11،10،9 ]. سه مکانیسم کلی براي افزایش درازاي تلومر در موجودات یوکاریوت وجود دارد، مکانیسم غالب استفاده از آنزیم تلومراز است.
مانع کوتاهشدن تلومر میشود و بدون نیاز به الگو موجب سنتز ،TTAGGG یک آنزیم ترانسکریپتاز معکوس است که با اضافه کردن توالی تکراري « تلومراز »
انتهاي DNA درونی خودش به عنوان یک الگو به منظور سنتز RNA تلومر میشود. در واقع یک آنزیم ریبونکلئو پروتئینی به حساب میآید که از اجزاي
کروموزومها در جریان تقسیم سلولی استفاده میکند [ 13،12 ]. یافتهها نشان میدهد که از بین عوامل مؤثر بر طول تلومر و فعالیت آنزیم تلومراز ظاهراً فعالیت
بدنی منظم نقش مهمی را ایفاء میکند [ 16،15،14 ]. انجمن قلب ایالات متحده مطالعه جدیدي را در این زمینه انجام داده و پیشنهاد دادند که فعالیت بدنی
طولانی مدت از طریق تأثیر بر کروموزومها در نبرد با فرآیند پیري برمیآید [ 18،17 ]. در آغاز سال 2008 ، گروههاي تحقیقاتی متعددي ارتباط بین فعالیت بدنی و
طول تلومر و فعالیت تلومراز را در انسان مورد بررسی قرار دادند. طول تلومر در عضلات اسکلتی مردان و زنان فعال و غیرفعال در دو گروه سنی جوان و پیر (پون
سوت و همکاران 4)، تغییرات تلومر و آنزیم تلومراز در پاسخ به فعالیتهاي مقاومتی نظیر پاورلیفترهاي رقابتی و تفریحی (کادي و همکاران 5) در سال 2008 انجام
گرفتند [ 20،19 ]. پون سوت و همکاران هیچ ارتباطی بین فعالیت ورزشی منظم با شدت متوسط و کوتاهی طول و فعالیت تلومراز مشاهده نکردند [ 21 ]. علاوه بر
مطالعات انسانی روي حیوانات نیز تحقیقات گستردهاي در زمینه نقش فعالیت بدنی بر بیولوژي تلومر و تلومراز انجام گرفته، ورنر و همکاران ( 2008 ) اثرات دویدن
سلولهاي عضلانی بافت قلب موشها مورد بررسی قرار داد [ 22 ]. یک سال eNOS 1- و IGF ، ارادي روي چرخ دوار 6 را بر میزان فعالیت تلومراز، طول تلومر
ي آنها را افزایش mRNA بعد، ورنر و همکاران ( 2009 ) بار دیگر نشان دادند که تمرینات ورزشی فعالیت آنزیم تلومراز، پروتئینهاي متصل شده به تلومر و بیان
1
- Cellular senescence
2
- In vitro
3
- Accumulated lipofuscin granules
4
- Ponsot, et al
5
- Kadi, et al
6
- Voluntary wheel running
2012 ) در مطالعهاي به بررسی اثرات ورزش طولانی مدت (یک ) 16 را در آئورت موشها کاهش داده است [ 23 ]. لودلوو و همکاران 7 p 53 و p ،2Chk و سطوح
ساله) بر فعالیت آنزیم تلومراز و دینامیک تلومر در رتهاي هشت هفتهاي پرداختند. نتایج نشان داد که فعالیت تلومراز در عضلات اسکلتی گروه ورزش در مقایسه با
.[ گروه کنترل بیتحرك افزایش پیدا کرد اما در بافت کبدي و قلب بین دو گروه تغییرات معناداري مشاهده نشد [ 24
به طور کل نتایج به دست آمده از مطالعات انجام گرفته در زمینه بیولوژي تلومر، فعالیت تلومراز و نقش ورزش بر آنها نشان میدهد که تمرینات ورزشی یک
محرك قوي براي سیستم تلومري به حساب میآید و این اثرات تنها زمانی مشاهده میشود که مدت زمان تمرینات ورزشی طولانی باشد، اما علاوه بر مدت
زمان جلسات تمرینی و دوره تمرینی، پروتکل و شیوه افزایش بار طی جلسات تمرینی نیز از اهمیت خاصی برخوردار است، تا نهایتاً پروتکلهاي تمرینی قابل
تعمیمی ارائه داده شوند. در زمینه تأثیر فعالیتهاي ورزشی مختلف روي طول تلومر، فعالیت تلومراز و فرآیند پیري مطالعات گستردهاي انجام گرفته، اما با این
وجود نتایج به دست آمده با هم همسو نبوده که شاید دلیل آن اختلاف در متدولوژي و نمونههاي مورد استفاده باشد و سؤالات زیادي در این زمینه مطرح است.
بنابراین با توجه به بررسی پیشینه تحقیق حاضر و فرضیههاي موجود و نهایتاً به دلیل عدم در دسترس بودن اطلاعات کافی در مورد نقش فعالیتهاي ورزشی
را روي فعالیت (max2Vo % 65- روي فرآیند پیري، در این تحقیق سعی بر آن شد که تأثیر یک دوره تمرینات استقامتی 16 هفتهاي با شدت متوسط ( 60
آنزیم تلومراز در بافت قلب و لنفوسیتهاي (بالغ) خون محیطی در رتهاي نر مورد بررسی قرار گیرد.
لینک دانلود کامل مقاله
https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwizvvnT0ozbAhWrCJoKHTpoARgQFggjMAA&url=http%3A%2F%2Fjmciri.ir%2Farticle-1-1679-fa.pdf&usg=AOvVaw0ILW-KxyRkFNwspIxcCzbA
پیري سلولی 1 یکی از اساسیترین مراحل در رفتار سلول به حساب میآید که تصور میشود نقش بسیار مهمی در تنظیم طول عمر سلول به عهده دارد [ 1]. فرآیند
تکثیر و رشد سلولهاي سوماتیک اولیه در شرایط آزمایشگاهی 2 محدود میباشد. در واقع، بعد از یک دوره سریع تکثیر، میزان تقسیم سلولی کُند میشود و سلول
نامیده میشود. سلول پیر « پیري سلولی یا عدم فعالیت سلولی » ها به هم نزدیک میشوند و به محركهاي میتوژنیک پاسخ نمیدهند.
این فرآیند اصطلاحاً
ویژگیهاي خاصی را به خود میگیرد که از جمله مهمترین آنها میتوان به افزایش اندازه سلول، مورفولوژي مجزا، تجمع گرانولهاي لیپوفیوسین 3، تغییرات
ساختار انتهایی کروموزوم در یوکاریوتها است که وظیفه حیاتی حفاظت از انتهاي « تلومر » .[ گسترده در بیان ژنی و کوتاه شدن طول تلومر اشاره داشت [ 4،3،2
3 که به شکل پشت سر هم در انتهاي کروموزوم قرار دارند، ‹-TTAGGG-‹ کروموزوم را بر عهده دارد [ 6،5 ]. در انسان و مهرهداران تلومر از هزاران تکرار 5
تشکیل شده است و وظیفه اصلی آن حفاظت و پایداري کرموزوم میباشد [ 8،7 ]. در هر تقسیم سلولی به شکل پیوسته بخشی از درازاي تلومر کوتاه میشود، کوتاه
شدن پیوسته تلومر به جدا شدن یک سري از پروتئینها از ساختار تلومر و تغییر بیان ژن منجر میشود و از طرفی کوتاه شدن تلومر موجب کاهش قلمرو اثر آن
در سرکوب ژنهاي مجاور میگردد و ژنهایی که تاکنون خاموش بودهاند، روشن میشوند. همچنین کوتاه شدن مداوم تلومر به توقف چرخه سلولی و مرگ
سلولی میانجامد [ 11،10،9 ]. سه مکانیسم کلی براي افزایش درازاي تلومر در موجودات یوکاریوت وجود دارد، مکانیسم غالب استفاده از آنزیم تلومراز است.
مانع کوتاهشدن تلومر میشود و بدون نیاز به الگو موجب سنتز ،TTAGGG یک آنزیم ترانسکریپتاز معکوس است که با اضافه کردن توالی تکراري « تلومراز »
انتهاي DNA درونی خودش به عنوان یک الگو به منظور سنتز RNA تلومر میشود. در واقع یک آنزیم ریبونکلئو پروتئینی به حساب میآید که از اجزاي
کروموزومها در جریان تقسیم سلولی استفاده میکند [ 13،12 ]. یافتهها نشان میدهد که از بین عوامل مؤثر بر طول تلومر و فعالیت آنزیم تلومراز ظاهراً فعالیت
بدنی منظم نقش مهمی را ایفاء میکند [ 16،15،14 ]. انجمن قلب ایالات متحده مطالعه جدیدي را در این زمینه انجام داده و پیشنهاد دادند که فعالیت بدنی
طولانی مدت از طریق تأثیر بر کروموزومها در نبرد با فرآیند پیري برمیآید [ 18،17 ]. در آغاز سال 2008 ، گروههاي تحقیقاتی متعددي ارتباط بین فعالیت بدنی و
طول تلومر و فعالیت تلومراز را در انسان مورد بررسی قرار دادند. طول تلومر در عضلات اسکلتی مردان و زنان فعال و غیرفعال در دو گروه سنی جوان و پیر (پون
سوت و همکاران 4)، تغییرات تلومر و آنزیم تلومراز در پاسخ به فعالیتهاي مقاومتی نظیر پاورلیفترهاي رقابتی و تفریحی (کادي و همکاران 5) در سال 2008 انجام
گرفتند [ 20،19 ]. پون سوت و همکاران هیچ ارتباطی بین فعالیت ورزشی منظم با شدت متوسط و کوتاهی طول و فعالیت تلومراز مشاهده نکردند [ 21 ]. علاوه بر
مطالعات انسانی روي حیوانات نیز تحقیقات گستردهاي در زمینه نقش فعالیت بدنی بر بیولوژي تلومر و تلومراز انجام گرفته، ورنر و همکاران ( 2008 ) اثرات دویدن
سلولهاي عضلانی بافت قلب موشها مورد بررسی قرار داد [ 22 ]. یک سال eNOS 1- و IGF ، ارادي روي چرخ دوار 6 را بر میزان فعالیت تلومراز، طول تلومر
ي آنها را افزایش mRNA بعد، ورنر و همکاران ( 2009 ) بار دیگر نشان دادند که تمرینات ورزشی فعالیت آنزیم تلومراز، پروتئینهاي متصل شده به تلومر و بیان
1
- Cellular senescence
2
- In vitro
3
- Accumulated lipofuscin granules
4
- Ponsot, et al
5
- Kadi, et al
6
- Voluntary wheel running
2012 ) در مطالعهاي به بررسی اثرات ورزش طولانی مدت (یک ) 16 را در آئورت موشها کاهش داده است [ 23 ]. لودلوو و همکاران 7 p 53 و p ،2Chk و سطوح
ساله) بر فعالیت آنزیم تلومراز و دینامیک تلومر در رتهاي هشت هفتهاي پرداختند. نتایج نشان داد که فعالیت تلومراز در عضلات اسکلتی گروه ورزش در مقایسه با
.[ گروه کنترل بیتحرك افزایش پیدا کرد اما در بافت کبدي و قلب بین دو گروه تغییرات معناداري مشاهده نشد [ 24
به طور کل نتایج به دست آمده از مطالعات انجام گرفته در زمینه بیولوژي تلومر، فعالیت تلومراز و نقش ورزش بر آنها نشان میدهد که تمرینات ورزشی یک
محرك قوي براي سیستم تلومري به حساب میآید و این اثرات تنها زمانی مشاهده میشود که مدت زمان تمرینات ورزشی طولانی باشد، اما علاوه بر مدت
زمان جلسات تمرینی و دوره تمرینی، پروتکل و شیوه افزایش بار طی جلسات تمرینی نیز از اهمیت خاصی برخوردار است، تا نهایتاً پروتکلهاي تمرینی قابل
تعمیمی ارائه داده شوند. در زمینه تأثیر فعالیتهاي ورزشی مختلف روي طول تلومر، فعالیت تلومراز و فرآیند پیري مطالعات گستردهاي انجام گرفته، اما با این
وجود نتایج به دست آمده با هم همسو نبوده که شاید دلیل آن اختلاف در متدولوژي و نمونههاي مورد استفاده باشد و سؤالات زیادي در این زمینه مطرح است.
بنابراین با توجه به بررسی پیشینه تحقیق حاضر و فرضیههاي موجود و نهایتاً به دلیل عدم در دسترس بودن اطلاعات کافی در مورد نقش فعالیتهاي ورزشی
را روي فعالیت (max2Vo % 65- روي فرآیند پیري، در این تحقیق سعی بر آن شد که تأثیر یک دوره تمرینات استقامتی 16 هفتهاي با شدت متوسط ( 60
آنزیم تلومراز در بافت قلب و لنفوسیتهاي (بالغ) خون محیطی در رتهاي نر مورد بررسی قرار گیرد.
لینک دانلود کامل مقاله
https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwizvvnT0ozbAhWrCJoKHTpoARgQFggjMAA&url=http%3A%2F%2Fjmciri.ir%2Farticle-1-1679-fa.pdf&usg=AOvVaw0ILW-KxyRkFNwspIxcCzbA
