کشیدگی و پارگی عضلات پشت ساق چیست؟

یکی از آسیب های عضلات پشت ساق کشیدگی و پارگی آنها است. این آسیب در افراد میانسالی که فعالیت های بدنی سنگین و ورزشی انجام میدهند بیشتر دیده میشود. در ورزش هایی که جهت حرکت فرد به ناگهان تغییر میکند مانند بسکتبال، دویدن در زمین ها ناهموار و سراشیبی و یا در تنیس این آسیب بیشتر ایجاد میگردد.مکانیسم ایجاد و علائم آسیب عضلات پشت ساق بسیار شبیه به آسیب تاندون آشیل است با این تفاوت که محل آن متفاوت میباشد.در آسیب های تاندون آشیل محل آسیب و درد در پشت و پایین ساق و بر روی تاندون است در حالیکه در آسیب های عضلات پشت ساق این محل بالاتر و در پشت و وسط ساق میباشد.

آسیب ها عضلات پشت ساق به سه درجه تقسیم میشوند که عبارتند از:
  • درجه یک Grade 1 : در این گروه از آسیب ها فیبرهای عضلات کشیده شده اند و در تعدادی از آنها پارگی های ظریف و میکروسکوپی ایجاد شده است. عضلات پشت ساق دردناک میشوند. با این حال ورزشکار میتواند به ورزش خود ادامه دهد. درد کشیدگی در پشت ساق تا یکی دو هفته باقی میماند.
  • درجه دو Grade 2 : در این گروه از آسیب ها فیبرهای عضلانی پشت ساق بطور نسبی و ناقص پاره شده اند. بیماران درد شدیدی در پشت ساق دارند که با راه رفتن بیشتر میشود. پشت ساق متورم بوده و درد با پایین آوردن کف پا بیشتر میشود.
  • درجه سه Grade 3 : در این گروه از آسیب ها فیبرهای عضلانی پشت ساق بطور کامل پاره میشوند. در این بیماران درد شدید و ناگهانی در پشت ساق ایجاد میشود. پشت ساق متورم و کبود شده و بیمار نمیتواند کف پا را به پایین بیاورد. ممکن است در نگاه به پشت ساق بتوان جابجا شدن عضلات به سمت بالا را مشاهده کرد.
علائم:

با پاره شدن عضلات که ممکن است با احساس صدا همراه باشد درد شدید و ناگهانی در پشت ساق احساس میشود. بعد از پارگی، انقباض عضله دردناک میشود و هرگونه تلاش برای پایین آوردن کف پا به جهت اینکه مستلزم انقباض عضلات است موجب بروز درد میشود. محل درد در پشت و پایین ساق و بیشتر در سمت داخلی است. در پارگی های شدید، عضلات پشت ساق متورم شده و بعد از یکی دو روز پوست پشت ساق کبود میگردد.
فشار دادن عضلات پشت ساق با انگشت در این بیماران بخصوص فشار به سمت داخلی عضلات موجب افزایش درد میشود. ممکن است در حین فشار ملایم با انگشت به پشت ساق، پزشک متوجه یک فرورفتگی شود که در واقع محل پارگی است. بالا آوردن کف پای بیمار موجب بیشتر شدن درد میشود.

مهمترین اقدامات درمانی عبارتند از:

  • بلافاصله بعد از آسیب، سرد کردن عضلات پشت ساق با کیسه حاوی خرده های یخ. سرمای موضعی برای 15-10 دقیقه که هر ساعت تکرار میشود
  • استراحت و کمتر ایستادن و کمتر راه رفتن تا چند روز
  • بستن کف پا و ساق با باند کشی با فشار ملایم به منظور کاهش تورم
  • دراز کشیدن و بالا نگه داشتن ساق بالاتر از سطح قلب
  • استفاده از دو عصای زیر بغل به مدت 2-1 هفته
  • بیحرکت کردن مچ پا برای چند روز با آتل یا اسپلینت

بعد از یکی دو هفته درد بیمار بتدریج کاهش میابد. در این حال بیمار میتواند بتدریج در همان حال که از دو عصای زیر بغل استفاده میکند کف پای آسیب دیده را بر روی زمین فشار دهد. بعد از آن میتوان نرمش های کششی ساق را تحت نظر فیزیوتراپ شروع کرد. این نرمش ها قابلیت انعطاف عضلات و تاندون پشت ساق را افزایش میدهند. بتدریج و در طی چند هفته بعد نرمش های تقویتی عضلات ساق هم به نرمش های کششی اضافه میشود.



طراحی و برنامه نویسی توسط دپارتمان انفورماتیک شرکت بین المللی رکسان